Oda-kun bu dünyadan göçmeye kararlıydı. Oda-kun’un kısa öykülerinden sadece ikisini okumuştum. Onunla sadece bir ay önce iki kez karşılaşmış ve hiçbir şekilde derinlemesine tanışmamıştım.
Bununla birlikte, Oda-kun’un kederini çoğu insana kıyasla çok daha derinden algıladığımı düşünmüştüm.
Onunla Ginza’da ilk kez karşılaştığımda, “Ne üzgün bir adam!” diye geçirmiştim içimden. Yolunda ölüm duvarından başka bir şey göremediğimi hissediyordum.
Bu adam ölüyordu. Ancak elimden hiçbir şey gelmiyordu. Büyüklerin tavsiyeleri iğrenç ikiyüzlülüklerdir. Seyretmekten başka yapacak bir şey yoktu.
Ölmekle birlikte yazmak için can atıyordu. Bana öyle geliyor ki bu gün ve çağda onlardan çok daha fazlası var ama şaşırtıcı bir şekilde onları görmüyorum. Nihayetinde burası saçma sapan bir toplum.
Toplumdaki yetişkinler Oda-kun’un ölümü konusunda kendisinde kabahat bulup emin bir ifadeyle eleştirebilir ancak şimdi böyle utanmazca şeyler söylemeyin!
Dün okuduğum Tatsuno’nun* Senancour'unun girişinde Senancour'un** şu sözleri yazılıydı:
“Hayatından vazgeçip kaçmanın günah olduğunu söylüyorlar. Ancak bana ölümü yasaklayan aynı sofistler beni ölümün önüne koyuyor, beni ölümün yoluna sokuyor. Getirdikleri yenilikler etrafımda ölüm ihtimalini artırıyor, vaazları beni ölüme yönlendiriyor ya da koydukları kanunlar bana ölümü sunuyor.”
Oda-kun’u öldüren sensin, değil mi?
Onun bu ani yolculuğu kederinin son direniş şarkısıydı.
Oda-kun! Harika bir iş çıkardın!
___
* Takashi Tatsuno; Japon Fransız edebiyatı bilgini ve deneme yazarı.
** Étienne Pivert de Senancour; esas olarak mektup romanı Obermann ile bilinen bir Fransız deneme yazarı ve filozof. Bahsi geçen alıntı Obermann içerisinde bulunmaktadır.
